Διαβάσα ένα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Α/συνέχεια. Παραθέτω ένα απόσπασπα από το οπισθόφυλλο καθώς και ένα χωρίο που μου άρεσε...
Από το οπισθόφυλλο:
"Το «Ημερολόγιο μιας τάξης» του Σάντρο Ονόφρι είναι ένα βιβλίο για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, για τα παιδιά, τους γονείς, τη σχολική ζωή και τη σχέση της με την κοινωνική πραγματικότητα και τα προβλήματά της. Καθηγητής σε λύκειο υποβαθμισμένης περιοχής, ο Σάντρο Ονόφρι, καταγράφει σκέψεις που του γεννιούνται από την καθημερινή πραγματικότητα της τάξης.
Σκέψεις ίδιες μ’ αυτές που γεννιούνται στον καθένα –εκπαιδευτικό, γονιό, μαθητή– που σχετίζεται με την εκπαίδευση και τη νεολαία. Σκέψεις που αφορούν ένα ιταλικό σχολείο δέκα χρόνια πριν, που όμως σ’ αυτές μπορούμε να αναγνωρίσουμε καταστάσεις ίδιες με το σημερινό ελληνικό σχολείο. Από την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, μέχρι την αγωνία του εκπαιδευτικού να σταθεί στην τάξη, συνεπής στις αρχές και την ιδεολογία του. Από τα διλήμματα του δασκάλου ανάμεσα στο τυπικό των σχολικών κανονισμών και το ουσιαστικό να «διαχειρίζεσαι» ζωές νέων ανθρώπων, μέχρι την αγωνία και την αμηχανία των γονιών μπροστά στην εφηβική ηλικία."
Ένα χωρίο από τη σελ. 45
"... Σίγουρα, αντιπροσωπεύει μια έμμονη ιδέα το να πρέπει να συγκρούεσαι πάντα με τη θέληση για χαβαλέ των μαθητών. Και σίγουρα προκαλεί μεγάλη λύπη το να διαπιστώνεις πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στις ώρες αυτοδιαχείρισης ενός σχολείου του κέντρου της Ρώμης και εκείνων που γίνονται εδώ, στην περιφέρεια, που είναι μαγείρεμα μακαρονάδων, ξεβρακώματα, ατέλειωτα παιχνίδια μπρίσκολας, δυνατότητα να καπνίζουν στους διαδρόμους. Απλή ιδιοποίηση του χώρου, κατά μία έννοια. Διανθισμένη από πλήξη. Αυτοί οι μαθητές έχουν ανάγκη να πλήξουν. Είναι η ψυχική κατάσταση που τους καθησυχάζει περισσότερο, η πιο γνωστή. Ο ενθουσιασμός ή η απελπισία, με διαφορετικούς τρόπους, φαίνεται να τους τρομοκρατούν. Δεν ξέρουν να τα διαχειριστούν. Γίνονται νευρασθενικοί στην πρώτη περίπτωση, βίαιοι στη δεύτερη. Μόνο στην πλήξη φαίνονται κυρίαρχοι. Αυτή είναι η έμμονη ιδέα κάθε καθηγητή εδώ. Και το άλλοθί του."
Σκέψεις ίδιες μ’ αυτές που γεννιούνται στον καθένα –εκπαιδευτικό, γονιό, μαθητή– που σχετίζεται με την εκπαίδευση και τη νεολαία. Σκέψεις που αφορούν ένα ιταλικό σχολείο δέκα χρόνια πριν, που όμως σ’ αυτές μπορούμε να αναγνωρίσουμε καταστάσεις ίδιες με το σημερινό ελληνικό σχολείο. Από την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, μέχρι την αγωνία του εκπαιδευτικού να σταθεί στην τάξη, συνεπής στις αρχές και την ιδεολογία του. Από τα διλήμματα του δασκάλου ανάμεσα στο τυπικό των σχολικών κανονισμών και το ουσιαστικό να «διαχειρίζεσαι» ζωές νέων ανθρώπων, μέχρι την αγωνία και την αμηχανία των γονιών μπροστά στην εφηβική ηλικία."
Ένα χωρίο από τη σελ. 45
"... Σίγουρα, αντιπροσωπεύει μια έμμονη ιδέα το να πρέπει να συγκρούεσαι πάντα με τη θέληση για χαβαλέ των μαθητών. Και σίγουρα προκαλεί μεγάλη λύπη το να διαπιστώνεις πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στις ώρες αυτοδιαχείρισης ενός σχολείου του κέντρου της Ρώμης και εκείνων που γίνονται εδώ, στην περιφέρεια, που είναι μαγείρεμα μακαρονάδων, ξεβρακώματα, ατέλειωτα παιχνίδια μπρίσκολας, δυνατότητα να καπνίζουν στους διαδρόμους. Απλή ιδιοποίηση του χώρου, κατά μία έννοια. Διανθισμένη από πλήξη. Αυτοί οι μαθητές έχουν ανάγκη να πλήξουν. Είναι η ψυχική κατάσταση που τους καθησυχάζει περισσότερο, η πιο γνωστή. Ο ενθουσιασμός ή η απελπισία, με διαφορετικούς τρόπους, φαίνεται να τους τρομοκρατούν. Δεν ξέρουν να τα διαχειριστούν. Γίνονται νευρασθενικοί στην πρώτη περίπτωση, βίαιοι στη δεύτερη. Μόνο στην πλήξη φαίνονται κυρίαρχοι. Αυτή είναι η έμμονη ιδέα κάθε καθηγητή εδώ. Και το άλλοθί του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.